Wat waren jullie reisplannen voordat het coronavirus zich verspreidde?
We zijn inmiddels een kleine twee jaar onderweg met onze eigen zeilboot Zouterik voor een rondje om de wereld en stonden letterlijk op het punt om de Pacific deels over te steken van Panama naar de Marquesas eilanden in Frans Polynesië. Een tocht van ruim 4000 zeemijlen waarvoor we zo’n week of vijf op de oceaan zouden zitten. We zouden 20 maart losgooien en juist op die ochtend kwam het decreet dat Frans Polynesië ook haar grenzen had gesloten.

Wanneer merkten jullie dat het virus een probleem ging worden voor jullie reisplannen? En waar bevonden jullie je op dat moment?
We waren al geruime tijd in Panama. Sinds eind december vorig jaar. Pas toen we volop van de San Blas eilanden hadden genoten en we het Panama kanaal waren doorgevaren, hoorden we in Panama Stad voor het eerst over het virus. Eerst deden we er nog wat lacherig over: die mondkapjes van met name de Chinezen en Japanners op de toeristenboten. Maar toen we met een volgeladen boot wilden uitklaren om aan onze grote passage naar het westen te beginnen en de autoriteiten ons niet wilden laten gaan, begrepen we pas echt dat er iets ernstigs aan de hand was.
 

Welke beslissing hebben jullie uiteindelijk gemaakt en waarom?
Gelukkig konden we de dag nadat we eerst aan de ketting werden gelegd alsnog uitklaren en voeren we letterlijk bevrijd naar de Las Perlaseilanden, 35 zeemijl voor de Pacific kust van Panama. Het zou een kort tussenstopje worden om nog even goed uit te rusten voor we een week of vijf geen land zouden zien. Helaas moesten we op de ochtend van 20 maart besluiten om ons vertrek op zijn minst uit te stellen. Hoewel een aantal boten om ons heen alsnog halsoverkop vertrok, vonden wij het zeker met kinderen niet verantwoord noch ethisch om af te reizen naar een land waar we niet alleen illegaal zouden zijn maar dat ook niet is ingericht op rampen en virusuitbraken als deze. Wat zou er gebeuren als we zelf ziek zouden worden? En ook belangrijk: willen we wel reizen in een land waar we op dat moment niet welkom zijn? Dan moet je steeds op zoek naar besloten verlaten ankerbaaitjes waar niemand je ziet omdat je het risico loop weggestuurd te worden of waar je de lokale bevolking tegen je in het harnas jaagt. En omdat de grenzen van Frans Polynesië potdicht zitten en dat nog wel een tijdje zullen blijven, is het op een gegeven moment ook moeilijk proviand te krijgen.

Welke gevolgen heeft dit en wat doet dit met jullie en de kinderen?
Het is net als met elke tegenslag in het leven: eerst ben je even lamgeslagen en weet je niet wat te doen. Daarna komt een fase van plannen maken en in kaart brengen waar we dan nog wel heen zouden kunnen. En momenteel zitten we in de fase: “we kunnen nergens heen dus moeten het maar van dag tot dag bekijken.” Gelukkig zijn wij als zeilers gewend onze koers altijd aan te passen aan wind, golven en stroming dus we beschouwen het virus als een zware storm die we moeten laten uitrazen en over ons heen moeten laten komen.
Niet dat dat makkelijk is hoor.

De tweede fase waarin je op zoek gaat naar alternatieven is er een van energie. Je verkent immers van alles, zoekt op internet en in onze boordbibliotheek naar informatie over windsystemen en gebieden op de wereld die niet eerder op ons lijstje stonden. Dat is ook leuk en spannend. Maar toen na contact met ambassades, consulaten en het ministerie van Buitenlandse Zaken bleek dat ons enige veilige en haalbare alternatief Hawaï niet mogelijk was, zonk de moed ons wel in de schoenen.

Gelukkig wordt het de volgende dag gewoon weer licht. Vervolgens realiseren we ons dat we gezond zijn, dat onze familie en vrienden gezond zijn, dat we op een mooie veilige plek liggen, dat we voldoende voorraden aan boord hebben en dat onze watermaker het doet. Dan drinken we een kop koffie, beginnen we met school en springen we ‘s middags nog maar eens over boord. Want dat mag wel. En dan is het leven gewoon weer ‘van dag tot dag bekijken wat het brengt’. Het zal uiteindelijk wel goed komen.

Vooralsnog liggen we hier voor Isla Contadora goed, we hopen dat we over een tijdje misschien naar een Zuid- of Midden-Amerikaans land kunnen dat z’n grenzen weer opent. Costa Rica ziet er in dat opzicht wel hoopgevend uit. Hopelijk kunnen we dan volgend seizoen alsnog de Pacific verkennen.

Hoe is het om in quarantaine te zijn op de boot?
Het is, net zo min als voor de lezers thuis, ook voor ons niet leuk om in quarantaine te zitten. Voor jullie valt alleen positiever uit dat je meer beweegruimte hebt, dat kinderen naar hun eigen kamer kunnen en dat je op z’n minst even je balkon op kan of je tuin in kunt lopen. Op een boot van slechts 12 meter lang, zit je elkaar altijd in de weg. Ook zonder coronavirus. Maar nu nog meer omdat we de boot niet af mogen. Dat vraagt nog meer aanpassings- en inlevingsvermogen. En dat heeft zijn grenzen uiteraard bij iedereen. Zeker met een puber en kleuter aan boord. Het enige dat we dan kunnen doen is even overboord springen voor wat afkoeling.

Gelukkig waren we al bijna twee jaar gewend aan homeschooling terwijl er ook gewerkt moet worden aan boord, dus dat aspect valt voor ons dan weer positiever uit!

Van wie hebben jullie steun gekregen?
Als zeiler ben je altijd al veel op jezelf aangewezen. De meeste steun krijg je toch als je even met je familie thuis kunt videobellen en die gezonde snoetjes van je moeder, broers, zussen, neefjes en nichtjes ziet. Verder steunen zeilers elkaar. Hier op de ankerplaats liggen zo’n 10 tot 15 boten, elke ochtend begint met een netje over de radio. Hier worden de laatste nieuwsberichten gedeeld en wordt hulp gevraagd en aangeboden. Inmiddels worden zelfs pubquizzen georganiseerd over de radio.

Ook de lokale bevolking is tot steun. Om ervoor te zorgen dat zeilers niet zonder proviand zitten, kunnen we een appje sturen naar een plaatselijke ondernemer, die nu ook zonder reguliere klandizie zit want we zitten hier op een vakantie-eiland. Hij zorgt er dan voor dat we met onze dinghy naar een strandje mogen om daar, voorzien van mondkapjes, handschoenen en hand sanitizer, onze boodschappen in ontvangst mogen nemen. Uiteraard op gepaste afstand.

Verder hebben we contact opgenomen met diverse consulaten en ambassades om te bezien of we een Amerikaans visum konden verkrijgen. Ook weet de Nederlandse ambassade in Panama dat wij hier zitten. Mocht de nood aan de man komen, dan kunnen we altijd een beroep op hen doen.

Kan de lezer nog wat betekenen voor jullie?
We verblijven met opzet nu wel bij een eiland waar we internet hebben. Dan kunnen we fijn contact hebben met thuis en hoeven we ons minder zorgen te maken. Daarom zouden we het superleuk vinden om berichtjes te krijgen op onze social media via @lindewoertman en @mariskawoertman. Te weten dat mensen aan ons denken en wij aan hen, is een enorm fijne afleiding! En verder zouden we vooral willen zeggen: houd moed allemaal, we gaan hier sterker uitkomen!

Wil je dit zeilend gezin volgen? Check dan hun website of volg ze op Facebook of Instagram. Ook vlogt Linde over haar avonturen op haar Youtube kanaal.

>> lees hier ook het inspirerende verhaal van Mariska over hoe het is om met je gezin zeilend de wereld over te gaan.

Een inspirerend boek over een zeilreis!

Een must have op een zeilboot!

Handig als je kind wil leren snorkelen

Travelguppies maakt gebruikt van affiliate links. Schaf jij iets aan via één van deze links, dan verdienen wij hier een kleine commissie over. Dit gebruiken wij vervolgens om de site draaiende te kunnen houden en het kost jou niks extra’s! Bedankt voor je support