Op het moment dat ik dit schrijf zitten Bas en Tijn wat verderop steentjes in de rivier te gooien. We hebben een overnachtingsplek gevonden langs een bos en aan een grasveld vol wilde bloemen, ergens in een slaapdorpje in Zuid-Frankrijk. De buurvrouw, een 80-jarige kwieke Parijse die het oude huis achter ons eer aan doet met de naam ‘Notre Dame’, verwelkomde ons – vooral Tijn – met een handzoen. Ik schrijf aan het tafeltje in onze bus met een kop verse munt die hier volop groeit aan de waterkant. Op dit moment mijn bureau. Straks Tijns tekentafel en vanavond de afwastafel.

Born to ride the road
Tijn bleek inderdaad ‘Born to ride the road’, zoals een rompertje dat we van vrienden hadden gekregen aankondigde. Ons busje werd zijn thuis en vanuit de draagdoek leerde hij de wereld kennen. Zijn uitrusting paste in een mozesmandje dat bovenin stond: kleertjes, luiers, hangmat en een opblaasbadje; het meeste kregen we van vrienden en familie.

Inmiddels is ons knaapje peuter. Vorig jaar waren we terug in Nederland en hebben we ons huis verkocht om helemaal vrij te zijn. Daarna vertrokken we weer met onze bus, ditmaal met een eigen kofferbakkamertje voor Tijn. We waren benieuwd hoe hij het zou vinden. Zodra hij zijn knuffels en deken zag, dook hij z’n nieuwe kamertje in. Na een paar nachten halftijds in eigen bed en halftijds tussen ons in, sliep hij tevreden door.

De wereld is één grote speelplaats
Eén van de doelen die we tijdens onze reis hebben, is ons laten inspireren door mensen die op een alternatieve manier wonen en leven. Dichtbij de natuur en dichtbij hun passies. Die vrijheid is wat we onszelf maar vooral ook ons kind gunnen. Hoewel we natuurlijk niet van tevoren wisten hoe een overwegend reizend leven zou uitpakken, zien we hoe we er elk op onze eigen manier van groeien. Voor Tijn is de wereld één grote speelplaats van ontdekken, leren en ontmoeten. Hij start met een verse lei. En wij ontdekken met hem mee en zijn misschien wel vooral aan het ont-leren en ont-moeten. We staan onszelf toe een half uur naar een leger mieren te zitten kijken, dierensporen te volgen of eindeloos steentjes in de rivier te gooien, simpelweg omdat Tijn er niet genoeg van krijgt. We leren opnieuw kijken, onze rondmalende gedachten te vereenvoudigen en te zeggen wat we werkelijk voelen. En dat leren we extra sterk door onze tijd met Tijn.

Natuurlijk zelfbeschermingsmechanisme
Sinds ik moeder ben, zie ik risico’s waar ik me nooit zo bewust van was; watervallen, ravijnen, verkeer, vuur,… Maar als ik – op ingrijpafstand – toekijk hoe Tijn met zulke gevaren omgaat, zie ik vooral voorbeelden van het natuurlijke zelfbeschermingsmechanisme waarmee baby’s geboren worden. Hij pakt geregeld een scherp mes uit de la maar hij snijdt zich nooit. Dat mechanisme en vertrouwen wil ik hem niet graag afnemen met mijn angst dat hem wat overkomt. Ook niet onder weg.

Ik ben blij dat we ondanks twijfels en onzekerheden ons gevoel hebben durven volgen. We weten inmiddels dat we liever spijt krijgen van dingen die we doen dan van dingen die we niet doen. Dat is waarom we op dit moment als gezin aan het reizen zijn. We realiseren ons dat Tijn geen stenen huis met een kamer vol speelgoed heeft. Maar wat hij wel heeft is het belangrijkste dat we hem te bieden hebben: onze tijd om samen de wereld te ontdekken. En zolang hij vrolijk en tevreden is, vertrouwen we erop dat we de goede kant oprijden.

Een mooi verhaal maar hoe zit dat eigenlijk tijdens het reizen? Zit jullie bus vol speelgoed?
Al zijn boekjes en speeltjes passen in een royale schoenendoos. Qua materie hebben kinderen veel minder nodig dan we vaak denken. Tijn gaat nog steeds uit z’n dak van een ballon en een bellenblaas. Het belangrijkste vertier vindt hij buiten; een speeltuin, schelpjes rapen, ballen met een vriendje, hondjes aaien of paarden voeren. Dat is waar hij ’s avonds in bed over praat als we de dag doornemen. En minstens zo belangrijk: gewoon aandacht, tijd met elkaar. Samen muziek maken, lezen of een toren bouwen. Daarmee vertel ik hem: “Jij bent het waard dat ik mijn tijd met je deel.” En andersom is dat net zo, al vergeten we dat makkelijk.

Hoe financieren jullie je roadtrip?
Vóór en tussen de reizen door hebben we gewerkt en gespaard. Reizen hoeft niet duur te zijn. Onze belangrijkste kosten zijn brandstof en voeding. We slapen in de natuur, soms met andere reizigers samen, en af en toe halen we zelfs wat te eten uit het wild: eetbare planten, noten, fruit. Op dat gebied zijn we echt aan het ontdekken. We verblijven ook geregeld bij projecten waar we meewerken en daar houden we altijd mooie contacten aan over. Wat ons nog het meest verrast, is hoe vaak en hartelijk we inmiddels zomaar bij mensen zijn uitgenodigd. De wereld bulkt van de gave mensen!

Hebben jullie vaak contact met familie en vrienden in Nederland?
We proberen regelmatig te skypen, al lukt dat niet altijd als we het willen. We zijn van wifi afhankelijk en dat is er niet altijd. Maar we vinden het contact met het thuisfront belangrijk.

Tijn vraagt af en toe om zijn grootouders en dan kijken we foto’s of we bellen even. Dat volstaat voor ons alle drie om niemand echt te missen. Wat helpt is dat we ons erg gestimuleerd weten door familie en vrienden. Dat voelt goed.

Ben je nieuwsgierig en wil je meer lezen over hun avonturen? Ga dan naar hun eigen website www.redbootsjourney.com

Ook op zoek naar rode regenlaarzen?

Handig opvouwbaar badje voor thuis of op reis.

Deze wieg is ook handig om mee te nemen!